Misha Tsiganov leefde in Leningrad in de voormalige Sovjet Unie totdat hij emigreerde naar de V.S. in 1991 op zijn 25ste levensjaar. Hij had het niet makkelijk om een positie te bereiken in de uiterst competitieve jazzscene aldaar maar is daar toch in geslaagd dankzij zijn kwaliteiten als pianist/componist. Hij bewees dat op zijn voorgaande drie albums op Criss Cross met 18 arrangementen en 8 originele composities die uitblonken door hun complexiteit. Op dit nieuwe album “Misha’s wishes” ligt de doelstelling wat anders, “this is the first record where I didn’t want to prove anything to myself or anyone else. I wasn’t thinking to make the most difficult arrangement ever. I decided to just relax, to record some beautiful melodies – soulful songs”.

Hij wordt hier begeleid door enkele oude vrienden, trompettist Alex Sipiagin, tenorsaxofonist Seamus Blake, bassist Boris Kozlov en drummer Donald Edwards die allen zelf ook leider waren van meerdere Criss Cross sessies. Sipiagin en Kozlov emigreerden samen met Tsiganov in 1991 van Rusland naar de V.S. Het album opent met “Fire Horse” een medium swinger die elementen uit de gospel vermengt met moderne harmonie. De titel verwijst naar het dier in de Chinese dierenriem voor kinderen uit 1966 wat de drummer en de pianist beiden zijn. Alsof hij wil bewijzen dat complexiteit nog steeds zijn specialiteit is, volgt er een compleet naar Tsiganov’s hand getoonzet arrangement van “Strike up the band” van George Gershwin. Het walstempo wordt veranderd in complete bebop swing voor de trompet en piano solo’s, Misha is hier trouwens te horen op de Fender Rhodes. Het titelstuk “Misha’s wishes” is een bedachtzaam nummer maar wel met een boodschap, de titel is een uitdrukking van zijn wens “that all the people on the planet to get through this difficult time, and still live in a positive mode”.

Er is een glansrol voor Sipiagin die de melodie geweldig neerzet, ditmaal op flugelhorn. “There was a birch tree in the field, so what” is gebaseerd op een Russisch volksliedje “Nu Ee Shto” maar Misha heeft de melodie geperst in structuur van Miles Davis’ “So What“ met als resultaat een geweldig swingend stuk muziek met fraaie solo’s van met name Seamus Blake. “Lost in her eyes” is een romantisch stuk geschreven voor een ex-vriendin, Misha is hier solo te horen, prachtig. “Give me five” verwijst naar het symbool van kameraadschap “geef me de vijf, laten we vrienden zijn” maar ook naar de 5/4 maat van het nummer. Sipiagin, hier op flugelhorn, Blake en Tsiganov zorgen voor de nodige drive en Edwards laat horen dat hij opgroeide in Baton Rouge en New Orleans met zijn funky drummen. “Comrade Conrad” is geschreven door pianist Bill Evans als eerbetoon aan de fotograaf Conrad Mendebhall die omkwam in een auto ongeluk niet lang voordat Evans het nummer opnam met bassist Eddie Gomez. “I wanted to do something totally different from Bill Evans’versions”, aldus Tsiganov. Dus maakte hij een compleet nieuw arrangement en “verbouwde” het nummer naar zijn eigen smaak, vergeleken met het origineel (op het “Bill Evans Album”) klinkt het inderdaad heel anders, misschien wel beter. Een fraai album, dat prettig is om te beluisteren.

Jan van Leersum